ZIEK

 

Vandaag 100 jaar geleden is ze geboren, mijn moeder. In een ‘moederhuis’, ver weg van de nieuwsgierige blikken van de buitenwereld. Geen warme ontvangst in een gezin dat uitkeek naar haar komst. Er eigenlijk niet mogen zijn bleef meezoemen in haar leven. 

Ik heb de afgelopen twee weken veel aan haar gedacht. Ik had een flinke griep en voelde me ellendig en allerlei herinneringen aan mijn kind zijn kwamen in mijn koortsdromen weer omhoog. En telkens was zij er, mamma. Ze stofzuigde in de woonkamer onder me terwijl ik af en toe wegdommelde in mijn kinderbed. Ze zat naast me met een kopje thee en een beschuitje. Op het tafeltje naast mijn bed een geprakte banaantje met sinaasappelsap. Ik voelde haar aanwezigheid in huis, terwijl ik in mijn bedje lag. Vertrouwd en veilig. Ik kon haar weer horen, voelen en ruiken de afgelopen weken. Ze fluisterde me in dat het gewoon tijd nodig heeft en dat ik zo weer beter zou zijn. 

Vandaag 100 Jaar geleden kwam ze ter wereld. Ik vraag me af wie er toen voor haar was.

 

Ik lig in het bed van mijn vader. Rechts naast me hangt de plank met het blauwe leeslampje en een glaasje water met daarnaast de thermometer. Het is avond. Ik hoor beneden het bezoek praten en lachen met mijn ouders. Ik weet niet hoe lang ik hier al bivakkeer. De lange uren rijgen zich aaneen als een eindeloze ketting van slapen en weer wakker zijn waarbij het niet altijd duidelijk is of het nu dag is of nacht. Ik hoor de deur beneden opengaan, gedempte stemmen in de gang en behoedzame stappen op de trap. Staan ineens mijn ouders met de visite aan mijn bed. Meelevende blikken, fluisterende stemmen: ‘Laat haar maar lekker slapen, ze is zo ziek geweest. We zijn blij dat ze er weer een beetje bij is, we waren zo bezorgd’. Als ik mijn ogen open zijn ze weer weg, is de kamer donker en stil. Ik hoor slechts de rustige ademhaling van mijn moeder in het bed naast me. Ik heb een dubbele middenoorontsteking die maar niet over wil gaan en ik word vertroeteld. Het zal uiteindelijk weken duren voor ik weer de oude ben, maar er is geen moment geweest dat ik me heb afgevraagd of het wel weer goed zou komen. Het onverwoestbare vertrouwen in de vrouw die voor me zorgt en precies weet wat ik nodig heb maakt dat ik me volledig aan haar kan overgeven. We zijn toen ik beter was samen naar de GGD geweest om mijn oren te laten doorprikken. Die zijn daarna altijd gevoelig gebleven.