Zo af en toe vallen er woorden binnen. Zomaar. Bij een gedachte of een beeld. Dit gedicht schreef ik een tijd geleden nadat ik langs de Bergsche Maas fietste. Ik zag een donkere wolkenlucht met daarachter het zonlicht en hoorde alleen het geluid van de wind in mijn oren. Momenten van inspiratie en verstilling.
Voorbij het donker
Achter de nevelen
van het verborgen land
streelt het nieuwe licht
haar zachte streken
in kleuren van kwetsbaarheid
en gebogen trots.
Slechts in de schaduw
van de ontloken harten
is het koud.
Voorbij het donker
wacht eeuwig Licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten